Friday, April 25, 2008

မ်က္ကန္းခႏၶာမ်ား

“သင့္အခန္းမွ
ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား
ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္ရလုိလ်င္
သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ”

ျပင္ပေလာကသည္ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ရကား ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ သာယာဖြယ္္လည္း မဟုတ္၊ ညစ္ျငဴးဖြယ္လည္း မဟုတ္။ အရာ၀တၳဳတုိ႕သည္ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္တည္လာျပီး သဘာ၀အတုိင္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႀကသည္၊ ထုိအရာသည္ ဆင္းရဲသည္လည္း မဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္း မဟုတ္။ လုိအပ္စရာ၊ မလုိအပ္စရာ အေရာင္စုံ၊ ကာလာစုံ အာရုံမ်ား ေလာကတြင္ ရွိသည္၊ ထုိအရာသည္ လွပသည္လည္း မဟုတ္၊ အက်ည္းတန္သည္လည္း မဟုတ္။ ေလာကအေပၚ “အျမင္ မႀကည္မလင္” ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ “မသိမႈေႀကာင့္ အျမင္ေ၀၀ါး” ေနသူမ်ား၊ “ေလာဘေဇာနဲ႔ မ်က္လုံးစုံကန္း”ႀကသူမ်ား၊ ျဖဴေသာအရာကုိ အမည္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္စရာမဟုတ္သည္ကုိ ေဒါသထြက္စရာ၊ ကုိယ္မပုိင္ဆုိင္ေသာအရာကုိ ကုိယ္ပုိင္အရာ၊ အေႀကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကို အက်ိဳးႏွင့္အေႀကာင္း၊ အမွားကုိ အမွန္၊ ဆင္းရဲကုိ ခ်မ္းသာအစစ္စေသာအားျဖင့္ ေလာကအျမင္ ပုံမွန္မွ ေသြဖယ္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ ထုိအျမင္ေသြဖယ္မႈက တြန္းပုိ႕သျဖင့္ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္အမူအရာမ်ားပါ မူမမွန္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ားရွိရုံသက္သက္မွ်ျဖင့္ ျပင္ပေလာကသည္ ေမွာင္သည္လည္း မဟုတ္၊ လင္းသည္လည္း မဟုတ္။

ေလာကတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေမြးဖြားလာကတည္းက ေႀကာင္းက်ိဳးယုတၱိ၊ ေလာကသေဘာတရား၊ အမွားႏွင့္ အမွန္စသည္္ကုိ စဥ္းစားေ၀ဘန္နုိင္ေသာ အသိဥာဏ္ ပါမလာ။ သုိ႕ေသာ္ လူတုိင္းပင္ ေမြးကင္းစမွ စကာ မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ အေတြးဟူေသာ ဒြါရေျခာက္ပါး အသီးသီး ပါလာႀကသည္။ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕သည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ေလာကအာရုံကုိ ရယူခံစားသည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္သာ အသက္ရွင္မႈကုိ တည္တံ့ေအာင္ အားထုတ္သည္။ လူသည္ ဒြါရေျခာက္ပါးသာ ေမြးရာပါ ပါခဲ့ျပီး အသိဥာဏ္ကား ပါမလာေသာေႀကာင့္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕ခံစား၊ အသက္ရွည္တည္တဲ့ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ မိမိအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအတြက္ နစ္နာ၊ မနစ္နာ၊ အက်ိဳးယုတ္မယုတ္ စသည္ကုိ သတိမထား မစဥ္းစားမူဘဲ မိမိဒြါရ အလုိျပည့္မႈ တစ္ခုအတြက္သာ စဥ္းစားျပဳမူေႀကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားလုံးအတြက္ ဒုကၡကုိပြားေစမည့္္ ေလာကအာရုံတုိ႕ကုိပါ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

ေမြးဖြားလာကတည္းက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေ၀ဘန္ပုိင္းျခားစရာ အသိဥာဏ္ပါမလာခဲ့ေသာ လူသားသည္ တရားမတရား အဓိကမထားေသာ အာရုံေျခာက္ပါးကို ဒြါရေျခာက္ပါးျဖင့္ စုပ္ယူခံစားသည္၊ ထုိခံစားမႈအရသာကုိ သိမ္းယူမွတ္သားသည္၊ ထုိခံစားခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ ထပ္တူအာရုံကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ စုပ္ယူခံစားဖုိ႕ရန္ ဒြါရေျခာက္ပါးကုိ အရံသင့္ ငံ့လင့္ေနေစသည္။ အာရုံမ်ား ထပ္မံရရွိရန္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အားျဖင့္ အဖန္ဖန္အားထုတ္သည္၊ ထုိအားထုတ္မႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အမူအရာမ်ားကုိလည္း မသိစိတ္က မွတ္သားထားသည္၊ ဒြါရေျခာက္ပါးမွ တစ္ဆင့္ အာရုံကုိ ရရွိေသာအခါ ထပ္မံခံစားျပန္ကာ ထပ္မံ၍သာ ငံ့လင့္ေနျပန္သည္၊ ဤသုိ႕ျဖင့္ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္းတုိ႕ အထပ္ထပ္သံသရာလည္ကာ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာ၊ ဒြါရေျခာက္ပါး အားလုံးတုိ႕သည္လည္း တရားမတရားအဓိကမထားေသာ အာရုံခံစားမႈကုိ အေျခခံကာ မူမမွန္အေနအထားသုိ႕ ေရာက္ရေတာ့သည္။

လူတစ္ေယာက္သည္ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုဟု မျမင္ဘဲ ခုိး၀ွက္ယူခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ရြံရွာဖြယ္ရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) အရွိတရားမဟုတ္ေသာအရာဟု ျမင္သည္၊ ပုံမွန္အသံတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အသံအျဖစ္သာ သေဘာမထား ေလာဘတက္ခ်င္စရာ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာ (သုိ႔) ေမာဟျဖစ္ခ်င္စရာဟု ႀကားသည္၊ ေလာကသဘာ၀က်ိဳးေႀကာင္းယုတၱိႏွင့္ မဆီေလွ်ာ္၊ ေကာင္းက်ိဳးကုိလည္း မျဖစ္ေပၚေစေသာတရားကုိ အမွန္တရားဟု လက္ကုိင္ျပဳသည္။ ထုိမွတစ္ပါး ကုိယ္အမူအရာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာတုိ႕အားျဖင့္လည္းေကာင္း ကာမတဏွာေခၚ အာရုံငါးပါးကုိ အမွားမွားအယြင္းယြင္း သုံးစြဲလုိျခင္း၊ ရူပတဏွာေခၚ ရုပ္အစုအာရုံကုိ သာယာျခင္းႏွင့္ အရူပတဏွာေခၚ ရုပ္မဲ့ေလာကအေပၚ သာယာဆာေလာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ အေျခခံေသာ မူမမွန္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိ၊ အေတြးအႀကံမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိအခါ ထုိသူ၏ ရုပ္အစုသည္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း၊ အမွတ္သညာတုိ႕သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္အစုႏွင့္ အေတြးအႀကံစသည္တုိ႕သည္လည္းေကာင္း အကန္းဘ၀သုိ႕ လုံးလုံး ေရာက္ေလေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ကံသုံးပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး၊ အမွတ္သညာ၊ ၀ါသနာဗီဇ၊ ေလာကအျမင္၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈစသည္တုိ႕၌ မူမမွန္အေနအထားမ်ား စြဲကပ္ေနျခင္းသည္ မ်က္ကန္းခႏၶာအစု (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ျမင္ရေသာ ေလာကသည္ တကယ့္ေလာကမဟုတ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ခံစားေသာ အရသာသည္ တကယ့္အရသာစစ္ မျဖစ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ထြန္းျငွိေသာ အလင္းသည္ တကယ့္အလင္း မမည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား အျမင္ႀကည္ႀကည္လင္လင္ မျမင္ရႏုိင္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုအား လမ္းျပေပး၍ မရ၊ ပုိမုိဆုိးရြားသည္မွာ ေလာကသည္ မ်က္ကန္းတုိ႕ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနရကား မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ မျမင္စမ္းစမ္း သြားရင္းလာရင္း တြန္းတုိက္မိသည္၊ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု ထိခုိက္မိသည္၊ မလုိေဒါသ လုိေလာဘမ်ား ျဖစ္ကာ နုိင္ထက္စီးနင္း ျပဳသည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားအႀကား အေႀကာက္တရားႏွင့္ အေမွ်ာ္တရားမ်ား ထြန္းကားသည္၊ သုိ႕မဟုတ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မ်က္ကန္းေလာကကုိ စိတ္ကုန္လက္ကုန္ျဖစ္သူမ်ား အျခားေသာ မ်က္ကန္းတုိ႔မွ ေ၀းရာ အရပ္သုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ကာ မ်က္ကန္းဧကစာ က်င့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တဏွာသုံးပါးမွ လြတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာအက်င့္ျမတ္ ရွစ္ပါးကုိ မႀကားသိ၊ မပြားမ်ားရေသးသမွ် မ်က္ကန္းနိဗၺာန္ျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕သာယာႀကရသည္။

“ေလာကသည္ ကန္း၏”၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ ေဗာဓိဥာဏ္အလင္းကုိ စတင္ေတြ႕ရွိေတာ္မူျပီးစ၊ ထုိဥာဏ္အလင္းအား လူအမ်ားအား မွ်ေ၀ရန္ စတင္ ႀကံစည္စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ ေလာက ကန္းျခင္းသည္ သဘာ၀ေလာက၏ မ်က္မျမင္ျဖစ္ျခင္းကုိ မဆုိလုိ၊ သင္၏ ဒြါရအခန္းျပတင္းမ်ား ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ျငိကပ္ေနျခင္းကုိသာ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္လုိလ်င္ သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ။ ။

(ဘာသာေရးမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္အတြက္ ဒီေန႔ပဲ ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္)

Thursday, December 06, 2007

ေ၀ဒနာနဲ႔ဗုဒၶဓမၼ

ေလာကမွာ ပုထုဇဥ္လူသားအားလံုးရဲ့ ျပဳမူေျပာဆိုေနထိုင္မွုေတြဟာ ခံစားမွုလို႔ေခၚတဲ့ ေ၀ဒနာေတြအတြက္ပဲ ဦးတည္ေနၾကတယ္..။ ေ၀ဒနာကို ပထမဦးစားေပးေနရာမွာထားၾကတယ္။

ေ၀ဒနာဆိုတာကလည္း ကာမဂုဏ္အာရံု ၅ ပါးကရေတာ့ အဆင္းလွလွ၊ အသံခ်ဳိခ်ဳိ၊ အနံ႔ေမႊးေမႊး၊ အရသာရွိရွိ၊ အထိအေတြ႔ေကာင္းေကာင္းဆိုရင္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲလိုလိုက္ၾကရင္းနဲ႔ လိုခ်င္တာေတြရသြားလို႔ တဒဂၤဆႏၵျပည့္သြားၾက သူမ်ားလည္း ရွိရဲ့။ မရလို႔ ေသာကပူေဆြးသူမ်ားလည္းရွိရဲ့။ ရသူမ်ား ရွိတဲ့ဟာေလး ဆံုးရွံဳးလို႔ ပူေဆြးသူမ်ားလည္းရွိေလရ႕ဲ။
(သူမ်ားေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္လာရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ေ၀ဒနာေလးရေရး ဆိုးတဲ့ေ၀ဒနာ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ စိတ္ခုမွဳ၊ စကားမ်ားမွဳ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ျဖစ္မွုကစလို႔ စစ္မက္ျဖစ္တဲ့အထိေတာင္ပဲ။ (၁)
ဒီလိုပဲ ေ၀ဒနာကိုဦးတည္လို႔ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားကာ သူတပါးအေပၚ အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ေပးမွုေတြလည္း ေပၚလာခဲ့တယ္။ (၂) )

ဒီလိုဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔ အေတြးေကာင္းသူေတြ ေတြးလာၾကတယ္။ ငါတို႔ ပူေဆြးေနရတာဟာ ကာမဂုဏ္ေၾကာင့္။ ပူေဆြးမွဳေၾကာင့္လြတ္ခ်င္ရင္ ကာမဂုဏ္ျဖတ္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာပဲ။ ေအးခ်မ္းမွာပဲ။ ကိုယ္ခ်မ္းသာတာက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ေအးခ်မ္းေျမ့ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ အဲလို ကာမဂုဏ္ေတြကို ေၾကာက္လာၾကတယ္။ တကယ္ကသူတို႔ေၾကာက္တာ ပူေဆြးရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကိုပါ။

အဲဒီ့ေတာ့ ကာမဂုဏ္ေတြ အစိမ္းျဖတ္ ျဖတ္လိုက္တယ္။ အဆင္းလည္းမၾကည့္၊ အသံလည္းမနားေထာင္ ... စသည္ျဖင့္။ သို႔ေသာ္လည္း အထာမက်ေသးေတာ့ ေတာင့္တပါေလေရာ။ ေတာင့္တေတာ့ စိတ္ကဆင္းရဲရတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့ ေ၀ဒနာကိုမႀကိဳက္ျပန္ေရာ။ ေတာက္ေလ်ာက္ေ၀ဒနာဦးစားေပးလာတာ အခုထိပဲ။ ဆိုေတာ့ စိတ္ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲရသလဲ။ အရင္ခံစားဖူးတာေတြကို ေတြးျပီးေတာင့္တလို႔ေပါ့..။ ေဟာအေျဖေတြ႔ျပီ၊ အေတြးေတြအကုန္ျဖတ္။ တံခါးပိတ္ ဂ်ိတ္ေပါ့။

ေနပါဦးအေတြးေတြကိုပိတ္ေတာ့ စိတ္ဘယ္နားထားရမလဲ။ လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါကလည္း တီထြင္ၾကံဆမွုကေတာ္သကိုး။ ဆိုေတာ့ စိတ္ထားဖို႔ေနရာရွာၾကရာက ေျမကသိုဏ္း၊ မီးကသိုဏ္း၊ ေရကသိုဏ္း ကစလို႔ အာနာပါန (ထြက္ေလ၀င္ေလ) ကိုပဲစိတ္ထားတဲ့ နည္းေတြေပၚလာေရာ။ မေတြးဘဲစိတ္ကို ရုပ္အာရံုတစ္ခုေပၚမွာထားရတာ တယ္ဇိမ္ရွိသကိုး။ ကာမဂုဏ္ေတြကို သတိမရေတာ့ မမက္ေတာ့ဘူး။ မမက္ေတာ့ မပူေဆြးဘဲ ေအးျငိမ္းလိုက္တာ။ (၃)

အဲလိုနဲ႔ ရုပ္ေပၚမွာစိတ္ထားရာကေန ရုပ္ေတြကမတည္ျငိမ္ပါလား။ စိတ္ကေလးကလည္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနပါလား။ ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္ျဖစ္ေနပါလား။ ဘာမွမတည္ျမဲပါလား ဆိုတဲ့ဒႆနေပါက္ျပီး ရုပ္တရားေတြကို မႀကိဳက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာေရာ။ မႀကိဳက္ေတာ့ ရုပ္မရွိတဲ့ေနရာသေဘာ ရုပ္မဲ့သေဘာကို စိတ္သြင္းတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ရင္း အာရံုေတြအားလံုးနဲ႔ အဆက္ျပတ္ျပီး အင္မတန္စိတ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ေ၀ဒနာအားျဖင့္အရမ္းေကာင္းတဲ့ (ရုပ္မဲ့သေဘာ) သုညသေဘာအာရံုႀကီးမွာ စိတ္ထားတတ္သြားေရာ။ အဆင္းလွလွ၊ အသံခ်ဳိခ်ဳိထက္ အစေပါင္းမ်ားစြာ အရသာရွိတဲ့ ေ၀ဒနာႀကီးပါကလား ဆိုျပီး သုညေ၀ဒနာႀကီးကုိစြဲလန္းျပန္ေရာ...။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္ မသိေတာ့ဘူး။ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေလး ျငိမ့္ေနေတာ့တာပါပဲ..။ (၄)

အေပၚကလူေတြအားလံုးက ေ၀ဒနာ နံပါတ္ ၁ ဦးစားေပးသမားေတြခ်ည့္ပဲ။ ေ၀ဒနာဟာ သူတို႔ဘ၀မွာအေရးအႀကီးဆံု နံပါတ္ ၁ ေနရာမွာခ်ည္းပဲ။ ေ၀ဒနာကို ခ်စ္ၾက ေၾကာက္ၾကသူေတြခ်ည့္ပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘီစီ ၆ ရာစုေလာက္မွာ ေဂါတမဗုဒၶဆိုတဲ့ ပညာရွင္တစ္ဦးေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။

ဗုဒၶဟာ ကာမဂုဏ္ေတြကို လိုက္စားတာကိုလည္း ကာမသုခလ’ိကာႏုေယာဂဆိုျပီး အစြန္းျငိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကာမဂုဏ္ေတြကို အေၾကာက္လြန္ျပီး စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ေရွာင္ေျပးတာကိုလည္း အတၱကိလမထာႏုေယာဂ ေနာက္တစ္စြန္းဆုိျပီး မလုပ္သင့္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာကို သူက နံပါတ္ ၁ ေနရာမွာ မထားလို႔ပဲ..။

ဗုဒၶက ေ၀ဒနာကို မခ်စ္မေၾကာက္တဲ့ သူရဲေကာင္းေပပဲ။ ေ၀ဒနာကို ႏွစ္သက္စရာလို႔ မျမင္သလို ေၾကာက္စရာမုန္းစရာလုိ႔လည္း မျမင္တဲ့ အလယ္လမ္းသေဘာကို အေတြးအေခၚေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ ဆင္ႏႊဲျပီး ခ်ျပခဲ့တယ္။ ေ၀ဒနာကို နံပါတ္ ၁ ဦးစားမေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္ေတြမွာလည္း ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္မလိုက္ဘူး၊ အေၾကာက္လြန္ျပီးေတာ့လည္း ေရွာင္မေျပးဘူး။

ဒါဆိုဘုရားရွင္ဘာကို နံပါတ္ ၁ ဦးစားေပးသလဲ။
လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွားနဲ႔ ေစတနာမွားနဲ႔ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို ဒုကၡေတြလို႔ ခ်ျပခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္မွားသလဲဆိုတာကေတာ့ မလုပ္သင့္တဲ့အရာကို ေ၀ဒနာဦးစားေပးျပီးလုပ္ၾကတဲ့ အေပၚက လုပ္ရပ္ေတြကို ဒုကၡေတြလို႔ ျမင္ျပီး အဲဒီ့ကလြတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ကို နံပါတ္ ၁ ထားခဲ့တယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြကိုဦးစားေပးတာပဲ။

အဲလိုဦးစားေပးတတ္ေအာင္ ရွိသင့္တဲ့ အျမင္ အေတြး (၅) ေတြကိုလည္း ခ်ျပခဲ့တယ္။ (ပညာ)
အဲလိုဦးစားေပးတတ္ေအာင္ လုပ္သင့္တဲ့ အေျပာ အျပဳ အေန (၆) ေတြကိုလည္း ခ်ျပခဲ့တယ္။ (သီလ)
အဲလိုဦးစားေပးတတ္ေအာင္ ထားရွိသင့္တဲ့ ႀကိဳးစား ႏိုးႀကား စိတ္ထားမွု (၇) ေတြကိုလည္း ခ်ျပခဲ့တယ္။ (သမာဓိ)

အဲလိုေလ့က်င့္မွုေတြကို ထပ္ကာထပ္ကာ ပြားမ်ားသြားရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး -

အဆံုးစြန္ေသာ ဗုဒၶအလိုက်တဲ့ ပံုစံကေတာ့ မိမိရဲ့ လုပ္သမွ်ေသာ (ကိုယ္ ႏွုတ္ စိတ္) အားလံုးဟာ လုပ္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ လုပ္သင့္လို႔ခ်ည့္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ဟာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ုဳိးရယ္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္..။

ေ၀ါဟာရစာညႊန္း -
(၁) ကာမအကုသိုလ္
(၂) ကာမကုသိုလ္
(၃) ရူပကုသိုလ္
(၄) အရူပကုသိုလ္
(၅) သမၼာဒိ႒ိ သမၼာသကၤပၸ
(၆) သမၼာ၀ါစာ သမၼာကမၼႏၲ သမၼာအာဇီ၀
(၇) သမၼာ၀ါယမ သမၼာသတိ သမၼာသမာဓိ

Wednesday, November 28, 2007

ကံခ်င္းကေတာ့ မတူပါေလ

ကံဆိုတာ သိထားဖို႕ အလြန္ လိုအပ္ပါတယ္ .....ဘုရားပြင့္တဲ့ေခတ္တုန္းက ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာသူ ၂ ဦးရွိတယ္..။ ေဂါတမဗုဒၶနဲ႔ ဂ်ိန္းဘာသာေခါင္းေဆာင္ နိဂႏၲဆိုသူပဲ..။ ၂ဦးစလံုးက ကမၼ၀ါဒကို လက္ခံတယ္ဆိုထားတာကိုး..။ ဂ်ိန္းဘာသာေရး စာေပေတြ၊ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိပ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္..။ ဂ်ိန္းကံက ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကို ရွင္းျပဖို႔မခက္လွဘူး..။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံေနၾကသူေတြ ယူတဲ့ကံနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုတူေနလို႔ပဲ..။

ဂ်ိန္းကံ

- မေမြးခင္ျပဳထားတဲ့ ကံေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀ျဖစ္ရတယ္။
- ဒီဘ၀မွာျပဳတဲ့ကံေတြေၾကာင့္ ေသျပီးရင္ ေနာင္ဘ၀ျဖစ္မယ္။
- ပန္းတိုင္က အဲဒီကံေတြ ကုန္သြားေအာင္၊ ေသၿပီးေနာင္ဘ၀မျဖစ္ေအာင္
ေယာဂအက်င့္ေတြက်င့္ျပီး ကံေတြကိုပြန္းေအာင္ ေနာက္ဆံုး ကုန္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းပဲ..။ ဂ်ိန္းေတြမွာ အဲဒီတုန္းက အခုေခတ္လိုပဲ တရားစခန္းေတြရွိတယ္..။ ေဂါတမဗုဒၶရဲ့ အရိယမဂၢင္ ၈ ပါးလိုမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္ေပးျပီး စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ရတယ္..။ တစ္ရက္မွာ ေဂါတမဗုဒၶဟာ ေအးေအးလူလူရွိတာနဲ႔ ဂ်ိန္းေတြတရားစခန္းရွိတဲ့ ေတာင္ေျခကိုလာတယ္..။ ဂ်ိန္းေတြကေတာ့ အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ ဗုဒၶက -
"ငါ့ရွင္တို႔၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအပင္ပန္းခံ က်င့္ေနတာလဲ"ေမးတယ္..။ (ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ဗုဒၶရဲ့သေဘာထားပဲ..။ ကိုယ္က်င့္ေနတာကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔က်င့္သလဲ၊ ဘယ္လိုပန္းတိုင္ရွိသလဲ သိသင့္တယ္..။ အဲဒါေတြ စဥ္းစားေနတာ တရားတက္ဖို႔ေႏွးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ၾသ၀ါဒေတြဟာ ဗုဒၶတပည့္ေတြ မျဖစ္ထိုက္ဘူး..။) အဲဒီမွာ နိဂႏၲေတြက - သူတို႔ဆရာႀကီးက အလံုးစံုကိုသိတဲ့ သဗၺညဳတရွိတယ္၊ ဆရာႀကီးကေျပာလို႔ ေရွးဘ၀ေတြကလုပ္ထားတဲ့ ကံေတြကုန္ၿပီး ေနာင္ဘ၀မျဖစ္ေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ ကံေတြက်န္ရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းေလးျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖတယ္..။ (အခုေခတ္ တရားစခန္းက ေယာဂီေတြထက္ေတာ့ သူတို႔ကသာေသးတယ္..။ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ဘာေၾကာင့္က်င့္ေနသလဲ ပန္းတိုင္ေလးေတာ့ သိေသးတယ္)။
ဗုဒၶက - "အိုေက၊ ဟုတ္ျပီ၊ မင္းတို႔က်င့္ေနတာလည္း ၾကာေနၿပီ၊ ဆိုေတာ့ ကံေတြဘယ္ေလာက္ကုန္သြားျပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ထပ္ကုန္ဖို႔က်န္ေသးသလဲ" ေမးတယ္..။ (အခုေခတ္မွာ ဗုဒၶသာရွိရင္ ျမန္မာျပည္က တရားစခန္းေတြ တစ္ခုခ်င္းသြားျပီး အဲလိုေမးမွာပဲ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိတယ္..) အဲဒီမွာ ဟိုလူေတြက - "မသိပါဘူး အရွင္ေဂါတမ" ပဲေျပာရေတာ့တာေပါ့..။ ေနာက္ထပ္ ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကိုလဲ မသိဘူးလို႕ခ်ည္း ေျဖတဲ့အတြက္ ဗုဒၶက - "မင္းတို႔ေတြ စတူးပစ္ေတြပဲ.." ဆိုၿပီးရႈတ္ခ်ပါတယ္..။ (တရားက်င့္ဖူးတဲ့သူေတြေတြ႕ရင္ ဗုဒၶကိုယ္စား အဲဒါေလးေမးျပီး မသိရင္ ဗုဒၶလိုပဲ သင္တို႔ေတြစတူးပစ္ေတြလို႔ ေျပာရင္ဘယ္လိုေနမလဲ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိပါတယ္..)

အဘိဓမၼာလာ ကံ

တတိယသံဂါယနာမွာေပၚတဲ့ အဘိဓမၼာပိဋကတ္မွာေတာ့ ဂ်ိန္းကံနဲ႕ နည္းနည္းေလး ခြာသံုးထားတယ္..။ အသံုးအႏႈန္းကိုက ကံသတၱိလို႔ေခၚတယ္..။ အဲဒီမွာ ဂ်ိန္းေတြရဲ့ ေနာက္-အခု-ေနာင္ ၃ ဘ၀ဆက္ကံက ျပန္၀င္လာတယ္..။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ကံအႀကီး၊ အေသး၊ အလတ္ အခုဘ၀မွာအက်ဳိးေပးတဲ့ကံ၊ ဒုတိယဘ၀မွာအက်ိဳးေပးတဲ့ကံစတဲ့ ထြင္လံုးေတြနဲ႔ ကံေတြကိုဖြင့္ဆိုလာတယ္..။ အက်ဳိးေပးပံုကလည္း ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့အတိုင္း ခံစားမႈ ရ ကိုယ္ကျပန္ခံရတယ္။ ဥပမာ - သူမ်ားကိုလက္ျဖတ္ရင္ ကိုယ့္လက္ျပန္အျဖတ္ခံရတယ္.. အဲလိုေပါ့..။ သူမ်ားလက္ျဖတ္ရံုမကပဲ လူေပါင္းမ်ားစြာသတ္၊ မတရားတာမွန္သမွ်အကုန္လုပ္၊ အဲလိုလူေတြေကာင္းစားေနတာ ဒုနဲ႔ေဒးပါေနာ္..။ အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အဲဒီဟာကြက္ႀကီးကို ဖာေထးဖို႔ ေနာင္ဘ၀ဟာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ႀကီး ျဖစ္လာျပန္ေရာ..။ ေနာင္ဘ၀ျဖစ္မျဖစ္ကို မယူဘူးေျပာထားတဲ့ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမထဲမွာ ဒီလြဲေနတဲ့ကမၼ၀ါဒႀကီးကို ဖာေထးဖို႔ ေနာင္ဘ၀ဇာတ္လမ္းေတြ ဗုဒၶဘာသာထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္..။

အဘိဓမၼာလာကံသတၱိ

ကံသတၱိနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဘိဓမၼာနဲ႔မိလိႏၵစာအုပ္ထဲမွာ ေျဖရွင္းဖို႔အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္..။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စာမွာပါတဲ့ ေလာကမွာ စိတ္၊ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔တိုက္စစ္ေတာ့ အေျဖမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ ကံျပဳျပီးေနာက္ ကံသတၱိက်န္ခဲ့ျပီး အဲဒီ့လူကို ေနာင္ဘ၀ျဖစ္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ခံစားခ်က္ အေကာင္းအဆိုး တစ္ခုခုျဖစ္ဖို႔ အရိပ္လိုလိုက္ေနတယ္ ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုၾကတယ္..။ ေမးခ်င္တာက .. ဟုတ္ပါျပီ၊ အဲဒီ့ကံသတၱိဟာ ပရမတ္တရား ၄ ပါးထဲမွာ ဘယ္ ထဲထည့္မလဲ..။ ရုပ္လား၊ စိတ္လား၊ ေစတသိက္လား၊ နိဗၺာန္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္..။ ဒါမွမဟုတ္ ပရမတ္တရား ၅ ပါးဆိုၿပီး တစ္ခုထပ္တိုးမလား..။ ဒါမွမဟုတ္ ကံသတၱိဟာ အရွိတရားမဟုတ္ဘူးလား ေမးရေတာ့မယ္...။

ဗုဒၶရဲ့ကမၼ၀ါဒ

ဗုဒၶရဲ့ကမၼ၀ါဒဟာ အဲဒီလို ရႈပ္ရွက္ခပ္မေနဘူး..။ ရိုးရွင္းတယ္။ အျပစ္ ရွာမရဘူး..။ အက်ိဳးလည္း တကယ္ရွိတယ္..။ ကိုယ္တိုင္လည္း သိႏိုင္ျမင္ႏုိင္တယ္..။ တရားနဲ႔လည္း ဆက္စပ္မႈရွိတယ္..။ အရိယသစၥာ ၄ ပါးနဲ႔လည္း အံ၀င္ခြင္က်ရွိတယ္..။ ဒုကၡသံသရာနဲ႔လည္း အခ်ိတ္အဆက္မိတယ္..။ လြတ္ေျမာက္မႈ၀ိမုတၱိရဲ့ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အရိယမဂ္နဲ႔လည္း သဟဇာတရွိတယ္..။ ကံကိုေလ့လာတဲ့အခါ ၾကားဖူးေနက် ကံ၊ကံ၏အက်ဳိးဆိုတာေလးတင္မက ကံ၊ ကံရဲ့အေၾကာင္း၊ ကံရဲ့အက်ဳိးဆိုျပီး အစိတ္အပိုင္း ၃ ခုစလံုးကို တစ္ပိုင္းခ်င္းေလ့လာမွ ကမၼနိယာမကိုျခံဳမိပါလိမ့္မယ္..။ သမၼာဒိ႒ိ၊ဆိုတာကလည္း အဲဒီကံအဂၤါ ၃ ခ်က္အေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားတာရဲ႕ အမည္ပဲျဖစ္တယ္..။

ကံဟာ လူ႔အဆင့္အတန္းကို ဆံုးျဖတ္ေပးတယ္လို႔ ဗုဒၶေဟာခ်က္ရွိတယ္..။ လူေတြတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အနိမ့္အျမင့္ျဖစ္ေနတာအားလံုးဟာ ကံေၾကာင့္ပဲ..။ ဒီေနရာမွာ အဆင့္အတန္းဆိုတာဘာလဲ၊ အနိမ့္အျမင့္ဆိုတာ ဘာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္..။ အဆင့္အတန္း အနိမ့္အျမင့္ဆိုတာ ဥစၥာဆင္းရဲခ်မ္းသာမႈလား၊ ဂုဏ္ရည္ေက်ာ္ေစာမႈလား၊ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈလား၊ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈလား၊ အဆင္းလွပမႈ အဆင္းမလွပမႈလား၊ စိတ္ေအးခ်မ္းသာမႈ၊ ပူေလာင္မႈ (သက္သက္)လား ..လား.. လား..။ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ ခံစားမႈ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးတို႔ရဲ့ နာမည္ေတြခ်ည့္ပဲ..။ ဗုဒၶနဲ႔သူ႔သာ၀ကေတြ ခဏခဏေျပာတဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္..။ သူ႔တရားက ေ၀ဒနာနဲ႔မဆိုင္တဲ့တရားတဲ့..။ ဗုဒၶတရားဟာ အေပၚကဟာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တိုက္ရိုက္ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး..။ ဗုဒၶတရားက ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္..။ ဒုကၡျဖစ္ရာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း အသိကေလးပဲ..။ က်န္တာဘာဆုိဘာမွ မေပးႏိုင္ဘူး..။ က်န္တာေပးတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶတရားမဟုတ္ဘူးလို႔ ရဲရဲေျပာရဲတယ္..။ သူ႔တရားရဲ့ ပန္းတိုင္က ရိုးသားျဖဴစင္ယဥ္ေက်းျမင့္ျမတ္သူ ျဖစ္ေစဖို႔..။ ဆိုေတာ့ လူ႔အဆင့္အတန္းဆိုတာ ျဖဴစင္မအႈ တိုင္းအတာကို ဆိုလိုတာပဲ..။ ကံဟာ အဲဒီ ျဖဴစင္မႈ အတိုင္းအတာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာပစၥည္းပဲ..။

အဲဒီကံဟာ ဘယ္သူဖန္ဆင္းတာလဲ..။ နတ္လား၊ ဓာတ္လား၊ ဖန္ဆင္းရွင္လား ဆိုေတာ့ .. ကံကို ကိေလသာကဖန္ဆင္းတယ္တဲ့..။ ကံဟာ ကိေလသာရဲ့အက်ဳိးတဲ့..။ ကိေလသာဆိုတာ မသမာမဒႈ ႆနပဲ..။ စိတၱဇေပါ့..။ သူသတ္ရဲ့သတ္မႈ၊ သူခိုးရဲ့ခိုးမႈကစလို႔ ရုပ္ထိုင္ရွဳနာမ္ထိုင္ရႈေတြအထိ အားလံုးဟာ ေကာင္းမယ္ထင္လုိ႔လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြခ်ည့္ပဲ..။ ေကာင္းလားဆိုေတာ့ ခံစားမႈအားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းၾကတယ္..။ ဘ၀အဆင့္အတန္းအားျဖင့္ေတာ့ မေကာင္းဘူး..။ ရိုးသားျဖဴစင္မႈရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြျဖစ္လို႔ မေကာင္းတာပဲ..။ အဲလို ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေကာင္းမယ္ထင္ေနတဲ့ လြဲမွားတဲ့ ဒႆနဟာ ကိေလသာပဲ..။ အဲဒီလြဲမွားတဲ့ ဒႆနက သူသတ္ကိုသတ္ေစတယ္၊ သူခိုးကိုခိုးေစတယ္၊ ေနာင္ဘ၀ေမွ်ာ္အလွဴရွင္ကို လက္ငင္းအက်ဳိးထက္ ေနာင္ေကာင္းခ်င္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္..။ အဲဒါ ကံေတြပဲ..။ မသမာတဲ့ဒႆနကို အေျခခံတဲ့ ရည္စူးခ်က္ပါတဲ့ ကိုယ္၊ႏႈတ္၊ႏွလံုး အမႈေတြကို ကံလို႔ေခၚတယ္..။ ကံကလုပ္လိုက္ျပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းရပ္မေနဘူး..။ ကံရဲ့အက်ဳိးက တဆက္တည္းကို အက်ဳိးေပးတယ္..။ အဘိဓမၼာထဲက ကံသတၱိလိုမ်ဳိး အခ်ိန္ေတြဆိုင္းမေနဘူး..။ ေနရာေတြလဲြမေနဘူး..။ ကိုယ္ကာယႀကီး ျခားမသြားဘူး..။ ကံရဲ့အက်ဳိးဆက္က မသမာမႈ ဒႆနရဲ့ အေၾကာင္းကိုျဖစ္ေစတယ္..။ မသမာမႈ ဒႆနဆိုတာ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ ကိေလသာပဲ..။ ကံရဲ့အက်ဳိးက ကိေလသာရဲ့အေၾကာင္း..။ အဲဒါကို ၀ိပါက္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္..။ သတ္ဖူးတဲ့သူသတ္တစ္ဦး၊ ခိုးဖူးတဲ့သူခိုးတစ္ဦးဟာ အရိယမဂၢင္တရားနဲ႔ မေတြ႕ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး သတ္တဲ့ခိုးတဲ့အမႈရဲ့ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ သူသတ္အျဖစ္၊ သူခိုးအျဖစ္ ၀ိပါက္(မသိစိတ္)မွာ ပံုရိပ္ေတြက်န္ခဲ့တယ္..။ ဥပမာ ခ်စ္တယ္၊
မုန္းတယ္ဆိုတာ ခ်စ္လိုက္၊ မုန္းလိုက္ျပီးရင္ မျပင္သေရြ႕ခ်စ္စိတ္၊ မုန္းစိတ္က စြဲက်န္ခဲ့တဲ့ သေဘာလိုပဲျဖစ္တယ္..။ ခိုးမႈသတ္မႈေတြက အဆံုးစြန္ေသာ ဥပမာေတြပါ..။ သူမ်ားကို သာသာေလးႏိွပ္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္သြားတာတို႔၊ ဘယ္သူမွမသိဘဲ မတရားအေခ်ာင္ရလိုက္တာတို႔၊ မျမင္ရတဲ့ ေနာင္ဘ၀ေကာင္စားေရး (သို႔မဟုတ္) ေနာင္ဘ၀မျဖစ္ေရးကို ရည္ေမွ်ာ္ျပီး အလွဴေပး၊ ဥပုသ္ေစာင့္တာတို႔ အဲဒီကံေတြဟာ မသမာမႈ ဒႆနကိုအေျခခံျပီး မသိစိတ္(၀ိပါက္)မွာ ေနာက္ထပ္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ဳိးေစ့ကို ခ်န္ခဲ့တယ္..။ အဲဒီ့၀ိပါက္ဟာ ကံရဲ့တစ္ခုတည္းေသာအက်ဳိးပဲ..။ သူမ်ားသတ္ရင္ အသက္တိုတာတို႔၊ သူမ်ားပစၥည္းခိုးရင္ ဆင္းရဲတတ္တာတို႔၊ အလွဴေပးရင္ ဥစၥာေပါတတ္တာတို႔ အဲဒါေတြဟာ ကံရဲ့အက်ဳိးလံုး၀(လံုး၀) မဟုတ္ပါဘူး..။ သူမ်ားသတ္လို႔ ကိုယ္အသတ္ခံရတာ၊ သူမ်ားပစၥည္းခိုးလို႔ ေထာင္က်တာ ကိုယ္ညံ့လို႔ပဲ..။ ကံေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး..။ ဘာျဖစ္လို႔အဲလိုေျပာႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ သူသတ္ေတြ၊ သူခိုးေတြ အမ်ားႀကီးေကာင္းစားေနတာ လူတိုင္းအသိပဲ..။ (ေနာင္ဘ၀မွာ ခံရမယ္ ေျပာဦးမလား..)

ဆိုေတာ့ ..
ကိေလသာေၾကာင့္ ကံျဖစ္၊ ကံေၾကာင့္ ၀ိပါက္ျဖစ္၊ ၀ိပါက္ေၾကာင့္ ကိေလသာျပန္ျဖစ္ ဆိုျပီး လည္ေနတဲ့ စက္ကိုသံသရာလို႔ ေခၚပါတယ္..။ လူကအဲဒီ့သံသရာရဲ့ ျဖစ္တည္ရာေနရာပဲ..။ အဲဒီ့သံသရာကေဖာ္လိုက္တဲ့ပံုရိပ္ဟာ လူမွာလာေပၚတယ္..။ အဲဒါကို လူမဟုတ္တဲ့ အစြဲခႏၶာ (၀ါ) ဥပါဒါနကၡႏၶာလို႔ေခၚတယ္..။ သူမ်ားကို ႏွိပ္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္သြားသူတစ္ေယာက္မွာ ေနာင္အခြင့္ရရင္အရင္ျဖစ္ဖူးတဲ့ သိရွိ၊မွတ္သား၊ခံစား၊တုန္႕ျပန္၊ရွင္သန္ျဖစ္တည္မႈ အစြဲခႏၶာ ၅ ပါး ျပန္ေပၚလာျပီး
ေနာက္ထပ္ႏွိပ္ကြပ္ျပန္ေရာ..။ မသိစိတ္မွာ ၀ိပါက္က်န္ခဲ့ျပန္ေရာ..။ အဲဒီ့အစြဲခႏၶာ ၅ ပါးဟာ ငါမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱလို႔ ရႈၾကလို႔ ဘုရားရွင္ၾသ၀ါဒရွိပါတယ္..။

ကံနဲ႔ကံရဲ့အက်ဳိးေတြဟာ ဒုကၡအရိယသစၥာ
ကံရဲ့အေၾကာင္းဟာ ဒုကၡသမုဒယအရိယသစၥာ
ကံနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈဟာ ဒုကၡနိေရာဓအရိယသစၥာ
အဲဒီ့ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ တြက္ ေလ့က်င့္ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းဟာ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီပဋိပဒါအရိယသစၥာ ဆိုျပီး
အရိယသစၥာ ၄ ပါးနဲ႔ ကံဆက္စပ္ပံုကိုေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။ ။

Thursday, July 27, 2006

ဗုဒၶ

အစြဲအလန္းကင္းကင္းနဲ႔ ေျပာေႀကးဆုိရင္ ဗုဒၶပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဟာဝီရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သခင္ေယရႈပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးဟာ ယေန႔ေခတ္အခါမွာသာ ေပၚေပါက္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခုလုိ အဖြ႔ဲအစုေခါင္းေဆာင္၊ သီးျခားဘုံသား၊ ပုဂၢလိကအသင္းအပင္းတစ္ခုရဲ႕ အကုိးကြယ္ခံ၊ မဟာတန္ခုိးရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္ပါဘူး။ အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြတင္ျပသူ၊ လူ႔ေဘာင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဦးစီးတည္ေဆာက္ေပးသူ၊ ကမၻာ့အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ျဖင့္သာ ေနရာရႀကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႕ေျပာတဲ့တရားထက္ ပုဂၢဳိလ္ေရး ကုိးကြယ္မႈကုိပဲ ေရွးတန္းတင္လာသူေတြႀကာင့္ မိမိတုိ႔ သေဘာက်ရာ သေဘာက်ရာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ မိမိတုိ႔အလုိက် (ျပိဳင္ဆုိင္လုိျခင္းနဲ႔ အလြန္အားကုိးလုိျခင္းတုိ႕ေႀကာင့္) ဖူးဖူးမႈတ္ရင္းက ဘုရားေတြဟာ အလြန္ႀကီး၊ အလြန္က်ယ္၊ အလြန္ျမင့္၊ အလြန္ျမတ္ေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားႀကျပီး လူမ်ားစု လက္လွမ္းမမီနုိင္ ျဖစ္ကုန္ႀကပံုရပါတယ္။

ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ ဘုရားေတြကုိ အဆင့္ေလွ်ာ့ခ်ပစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ခပ္လြယ္လြယ္ ထင္သြားႀကမလားပဲ။ တကယ္က သူတုိ႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကုိ ေလ့လာႀကည့္ရုံနဲ႔တင္ သူတုိ႔ဟာ အဆင့္ေလွ်ာ့ခ်လုိ႔ မရတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆုိတာ ထင္ရွာျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျပီး အခုလုိမ်ိဳး အစြဲအလန္းကင္းကင္းနဲ႔သာ ဘုရားေတြကုိ နားလည္လက္ခံခဲ့ႀကမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ ဒီထက္ပုိမုိ (အျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔) ေလးစားစရာေကာင္းေသာသူမ်ားပင္ ျဖစ္လာနုိင္ျပီး သူတုိ႔ရဲ႔ ဓမၼေတြဟာလည္း ကမၻာ့လူသားထုႀကားမွာ အခုထက္ပုိျပီး စူးရွထက္ျမက္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကုိ စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူကုိ ဘုရားလုိ မကုိးကြယ္ေပမယ့္ သူေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့လွ်ပ္စစ္ကုိ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး အသုံးခ်နုိင္ႀကသလုိေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္မွထပ္ျဖည့္ထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္အေႀကာင္းေတြ၊ အ့ံႀသဘနန္းေတြ၊ ထူးဆန္းေထြလာေတြ ဘယ္လုိပဲ ေရးထားေရးထား သူကုိယ္တုိင္ေျပာစကားနဲ႔ သူ႔ျဖစ္စဥ္ေတြအရ ဗုဒၶဟာ ရုိးရုိးလူသားတစ္ေယာက္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ သူလုိငါလုိ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကုိလည္း ခ်စ္တယ္။ သူလုိငါလုိ လမ္းမွားလည္း လုိက္ဖူးတယ္၊ သူလုိငါလုိ အစာေရစာ ရွားပါးမႈလည္း ႀကဳံဖူးတယ္။ သူလုိငါလုိ သူမ်ားလုပ္ႀကံတာ ခံရျပီး ဒဏ္ရာလည္း ရဖူးတယ္။ သူလုိငါလုိ အစားမွားျပီး သူလုိငါလုိလည္း ဖ်ားနာခဲ့ဖူးတယ္။ သူလုိငါလုိ စိတ္ပ်က္တာမ်ိဳးေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ (သူ႔တပည့္ေတြ သူ႔စကားနားမေထာင္လုိ႔ သူ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ျခားထြက္သြားတာမ်ဳိး၊) ျပီး သူလုိငါလုိပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ မ်က္မျမင္ေနာက္လုိက္ေတြ ဇြတ္တရြတ္ တြန္းတင္ေနသလုိ သူဟာ အနေႏၱာအနႏၱတန္ခုိးရွင္၊ ဆုေတာင္းရင္ ျဖည့္ေပးသူ၊ မ်က္ႏွာလုပ္ရင္ ျမင္ႏွာလုိက္သူ၊ Super Human Being၊ စႀကာဝဠာတစ္စင္းလုံးရဲ႕အရွင္ႀကီးတစ္ဆူ မဟုတ္ပါဘူး။

ဗုဒၶဟာ An Ordinary Man With Extraordinary Wisdom ျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာကေန ေ၀းသူ၊ ကုိယ္တုိင္ တရားကုိ စေတြ႕သူ၊ သီအုိရီနဲ႕ လက္ေတြ႕ကုိ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ေနသူ၊ စကားေျပာခ်ိဳသူ၊ ေလာကရဲ႕ အေႀကာင္းအက်ိဳးကုိ နားလည္သူ၊ လူေတြကုိ ဆုိဆုံးမတတ္သူ၊ ဆရာအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခံနုိင္သူ၊ သစၥာတရားကုိ သိထားသူ၊ ဘုန္းရွိန္၀ါႀကီးသူ အသိဥာဏ္ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ရုိးရုိးလူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။။ လူေတြ မသိနုိင္တဲ့ အလယ္လမ္းကုိ သူ စေဖာက္ခဲ့တယ္။ လူေတြ မျမင္နုိင္တဲ့အလင္းကုိ သူ စျမင္ခဲ့တယ္။ လူေတြ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ သူ စနုိးႀကားခဲ့တယ္။ ျပီး အားလုံးကုိ လက္ဆင့္ကမ္း ထြန္းညိွေပးရင္း ေလာကကုိ နုိးေပးခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔တင္ ဗုဒၶဟာ ဗုဒၶျဖစ္ဖုိ႔ လုံေလာက္ေနပါျပီ။ (ဗုဒၶ= သစၥာေလးပါးကုိ သိသူ၊ နုိးႀကားသူ၊ လူမ်ားကုိ နုိးႀကားေစသူ၊ သိေစသူ။) ဒီထက္ပုိမုိျပီး လက္ေတြ႔မက်၊ မျမင္ရတဲ့အရာေတြနဲ႔ ဗုဒၶအျဖစ္ကုိ မ်က္စိမွိတ္ အေရာင္တင္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး၊ ျပီး ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ကလည္း အဲဒီလုိ မ်က္မျမင္ေတြရဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္ဂုဏ္တင္မႈမ်ိဳးကုိ ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ သူကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဓမၼကုိ လူမ်ား နားလည္ေရးျဖစ္တဲ႔အတြက္ “ဓမၼကုိ ျမင္မွ ငါ့ကုိ ျမင္ရမယ္” (ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိ။) လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျဖစ္ရပ္မွန္နဲ႕ အနီးစပ္ဆုံး ဗုဒၶရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိအက်ယ္ကုိ လူသားဗုဒၶ ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ သြားေရာက္ ဖတ္ရႈနုိင္ပါတယ္။

Wednesday, July 26, 2006

ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားကုိယ္ဟာ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္ တစ္ခ်ိဳ႕က “သစၥာေလးပါးကုိ သိေအာင္လုပ္ေပးတာ”လုိ႔ ေျဖခ်င္ေျဖမယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က “မဂၢင္ ရွစ္ပါးကုိ က်င့္ခိုင္းတာ”၊ တစ္ခ်ိဳ႕က “နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳ ခုိင္းတာ” စသည္ အသီးသီး ေျဖခ်င္ ေျဖမယ္။ ဒီအေျဖေတြထက္ လူတုိင္း ပုိမုိနားလည္ လြယ္ကူေစမယ့္ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာဆုိတာ “အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္ျပေပးတာ”လုိ႔ ေျဖရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာအတြက္ “အဲဒီရဲ႕ မူလလက္သည္အရင္းက ဒါပါ”လုိ႔ အတိအက် ေဖာ္ညႊန္းေပးတာဟာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလုိက္ႀကည့္ရင္ပဲ လူေတြမွာ အေႀကာင္းအက်ိဳး ဆက္ႏြယ္မႈကုိ နီးနီးစပ္စပ္ ဆင္ျခင္တတ္ေလ၊ လူဟာ ပုိျပီး တည္ျငိမ္ရင့္က်င့္မႈရေလဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ လူဟာ အျခားသတၱ၀ါေတြထက္ စာရင္ေတာ့ အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္ႀကည့္တတ္ပါတယ္။ အေျခအေနတစ္ခုခုကုိ ႀကည့္ျပီး ဒါဟာ ဒါ့ေႀကာင့္ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာကုိ တြက္ခ်က္တတ္ပါတယ္။ (အဲဒါေႀကာင့္ပဲ လူဟာ အျခားသတၱ၀ါေတြထက္ ေခါင္းတစ္လုံး သာေနတာပါ။) ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳး ဆက္စပ္တဲ့အခါမွာ ဖန္တီးခံထားရတဲ့စိတ္အခံနဲ႔ ခံစားဆုံးျဖတ္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး သတ္မွတ္မႈရယ္၊ ရုိးရုိးမ်က္စိနဲ႔ ထင္သာျမင္သာတဲ့အေႀကာင္းကုိပဲ ရွာတတ္တာရယ္ေႀကာင့္ ျပႆနာတစ္ခုရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္အထိ ႀကည့္ဖုိ႔ မစြမ္းျဖစ္ျပီး ကုိယ္ ျမင္သလုိ ေျဖရွင္းေနႀကေတာ့ တခ်ိဳ႕့ျပႆနာေတြ တကယ္ ျငိမ္းမသြားပါဘူး။

ဆုိပါေတာ့ လူဟာ ကေလးဘ၀တည္းက “ငါ မႀကည္မသာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဗိုက္ထဲမွာ အစာလုိေနတာ”လုိ႔ သိမယ္။ “အဲဒ့ီလုိေနတဲ့အစာဟာ ငုိလုိက္ရင္ ေပၚလာမယ္” (သုိ႔) “ေတြ႔ေလရာကုိ ေကာက္စားလုိက္ရင္ ျငိမ္းမယ္”လုိ႔ သိမယ္။ အဲဒီလုိပဲ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလုိ ေျဖရွင္းမႈမ်ိဳးဟာ ေနာက္အသက္ႀကီးလာတဲ့အထိ မသိစိတ္မွာ စြဲျမဲလာျပီး တစ္ခ်ိန္မွာလည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကုိ လာဆဲတယ္ပဲ ထားပါေတာ့၊ အဲဒီ့လုိ အဆဲခံရတဲ့အခါ “ငါ့မွာ တစ္စုံတစ္ရာ ပဲ့သြားတယ္”လုိ႔ သိမယ္၊ “အဲဒီလုိ ေနာက္ကုိ ပဲ့မသြားေအာင္ ဆဲလာတဲ့သူကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးျပီး ေနာက္ကုိ မဆဲရဲေတာ့ေအာင္ လုပ္ရမယ္”လုိ႔ သိမယ္။ အဲဒီလုိ တြက္ခ်က္မႈမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် အေျခအေနေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။ “ခ်ဳံပုတ္ထဲကေနျပီး ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ခဲနဲ႔ လွမ္းေပါက္ေတာ့ အဲဒီေခြးက သူ႔ကုိ ေပါက္တဲ့လူထက္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ခဲကုိပဲ လုိက္ဟပ္တယ္”ဆုိတဲ့စကား ရွိပါတယ္။ “ခဲဆုိတာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ သူဟာသူ လြင့္လာစရာအေႀကာင္းမရွိဘူး”လုိ႔ သိေနတဲ့ လူက ခဲကုိေတာ့ ရန္မမူပါဘူး၊ အဲဒီအစား တစ္ခ်ိဳ႕ အဲဒီခဲလုံး မုိးေပၚက က်လာတယ္ အထင္နဲ႔ ေကာင္းကင္ကုိ ေႀကာက္လန္႔တႀကား ရွိခုိးဆုေတာင္းတာနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတယ္ေအာက္ေမ့ျပီး ေျမႀကီးကုိ ေဒါသမာန္ပါပါ ဖေႏွာင့္နဲ႔ေပါက္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ ဥာဏ္အလင္းကုိ စျပီးရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေရာ၊ ေနာက္တပည့္သာ၀ကေတြ သစၥာတရားကုိ နားလည္သြားတဲ့အခါမွာပါ ဥာဏ္မွာ ထင္လာတဲ့ စကားေလး တစ္ခုရွိပါတယ္၊ “ဣမသၼိ ံ သတိ ဣဒံ ေဟာတိ၊ ဣမသၼၸၸိ ံ အသတိ ဣဒံ န ေဟာတိ (ဒီဟာ ျဖစ္ရင္ ဒါျဖစ္မယ္၊ ဒါျဖစ္မလာခဲ့ရင္ ဒါျဖစ္လာစရာ အေႀကာင္း မရွိဘူး)” ဆုိတဲ့ စကားပါ။ အေႀကာင္းအက်ိဳး ဆက္ႏြယ္မႈကုိ သေဘာေပါက္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ ဒီစကားထဲမွာ အေႀကာင္းဆုိရင္လည္း ေပၚယံအက်ဆုံးအေႀကာင္းကေန အေႀကာင္းရဲ႕ အေႀကာင္းရင္း စသည္ နဂုိမူလဇာတ္ျမစ္အထိ အဆက္ဆက္၊ အက်ိဳးဆုိရင္လည္း အက်ိဳးရင္းအက်ိဳးဖ်ားခြဲျခားရုံသာမက ဆုိးက်ိဳးထင္ရတဲ့အရာဟာ တကယ့္ဆုိးက်ိဳး ဟုတ္မဟုတ္၊ အေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ထားသမွ်လည္း တကယ္ ေကာင္းတာ ေသခ်ာမေသခ်ာ၊ ဆုိးတဲ့အက်ိဳးရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကုိ ဖယ္ရွားဖုိ႔ အားထုတ္ျခင္း၊ ေကာင္းတာရဲ႕ အေႀကာင္းရင္းေတြကုိ အထပ္ထပ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေတြအထိပါ ျခဳံငုံပါ၀င္ သြားပါတယ္။

ဒါေႀကာင့္ ဗုဒၶဘာသာက ေျပာထားသမွ် အႏွစ္ခ်ဳပ္ဟာ အေႀကာင္းအက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္နားလည္ေအာင္ သင္ျပေပးတာလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီအရာကုိ စကားတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းေျပာတဲ့အခါမွသာ နဂုိက ေျပာခဲ့တဲ့ “သစၥာေလးပါးကုိ သိျခင္း”၊ “မဂၢင္ ရွစ္ပါးကုိ က်င့္ျခင္း”၊ “နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း” စသည္ေတြ ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Tuesday, July 25, 2006

နိဒါန္း

ကမၻာေပၚက လူတုိင္းေလာက္နီးပါးဟာ သူေမြးဖြားရာေဒသ၊ သူက်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္၊ သူ႔စိတ္အေပၚ ရည္ရွည္လႊမ္းမုိးတဲ့အုိင္ဒီယာ စတဲ့ အေႀကာင္းရင္းေတြအေပၚ အေျခခံျပီး ကုိးကြယ္စရာဘာသာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ မကင္းႀကပါဘူး။ အဲဒီအထဲကမွ အႀကမ္းဖ်င္း အုပ္စုခြဲရရင္ ဘာသာေရးကုိ ဟုတ္တိပတ္တိ မသိေပမယ့္ ဘာသာေရး ကုိင္းရႈိင္းတာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ သူမ်ားအထင္ကုိယ့္အထင္နဲ႔ ကိုင္းရႈိင္းေနႀကသူေတြရယ္၊ “ဘာသာတရားဆုိတာ ကုိးကြယ္ရမယ့္အရာ” ဆုိတာမွာပဲ ရပ္ထားျပီး တစ္သက္လုံး မ်က္စိမွိတ္ ကိုးကြယ္သြားတဲ့ အမ်ားစုရယ္၊ ဘာသာေရးဆိုတာ “ေရွးရုိးဆန္သူေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္စြဲလန္းမႈ”၊ “ငါတုိ႔ နားမလည္နုိင္တဲ့အရာအားလုံးကုိ စုရုံးသိမ္းဆည္းထားတဲ႔အရာ” ၊ “ပစၥဳပၸန္မွာ မရရွိနုိင္တဲ့အရာေတြကုိ ေတာင့္တစရာ ထြက္ေပါက္”၊ “ျဖတ္ညွပ္ကပ္ျပီးသုံးရင္ သုံးလုိ႔ရေသးတဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ ဘုိးဘြားပုိင္ပစၥည္း”စသည္ ဖြင့္ဆုိေနတဲ့ အုပ္စုတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္၊ ေနာက္ ကုိယ္ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္အသားဟာ ဘာဆုိတာကုိ အေတာ္အတန္ နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေနထုိင္အသက္ရွင္စဥ္မွာ အဲဒီအတုိင္း တတ္စြမ္းသမွ် လက္ခံက်င့္သုံးတဲ့ လူအနည္းအပါးရယ္ ဆုိျပီး ကြဲျပားပါတယ္။

ဘာသာတစ္ခုမွာ သူ႔ကုိ လက္ခံက်င့္သုံးတဲ့သူေတြအေပၚ လုိက္ျပီး side effect အနည္းနဲ႔ အမ်ား မကင္းႀကပါဘူး။ အဲဒီအထဲက ေဘးထြက္ဆုိးႀကိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အေပၚယံ ႀကည့္ရင္ သိပ္အေရးမပါလွသလုိ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလုံးကုိေတာင္ ထိခုိက္နစ္နာေစနုိင္တာမ်ိဳးေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ.. ဘာသာေရးေႀကာင့္ လူေတြ စည္းပြားေရး၊ လူမႈေရး ထိခုိက္ပ်က္ျပားရတာ၊ ၀န္ပိတာစတဲ့ ရုပ္ပုိင္းနစ္နာမႈေတြ၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕ တုံးအညံ့ဖ်င္းသြားႀကတာ၊ လူ႔ေဘာင္ေလာကက ပုန္းေရွာင္ထြက္ေျပးႀကတာ၊ ငုံ႕ခံတာ၊ ဘာသာေရးေႀကာင့္ လူတစ္ခ်ဳိ႕ လူအခ်င္းခ်င္း ရန္သူလုိ ျမင္သြားႀက၊ ေသြးကြဲႀကတာ (သုိ႔) ဘာသာေရးကုိ လုံးလုံး စက္ဆုပ္မုန္းတီးသြားႀကတာ စတဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္မႈမ်ိဳးေတြပါပဲ။

ဘာသာေရးအေပၚ ခံယူပုံေတြသာ မတူေပမယ့္လည္း လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ) သူလုိငါလုိ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ေနေနခုိက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိစၥေတြမွာ ယုံႀကည္သည္ ျဖစ္ျဖစ္ေစ၊ မယုံႀကည္သည္ ျဖစ္ေစ၊ အက်ိဳးရွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ အက်ိဳးမရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီလုိ အက်ိဳးရွိမရွိကုိလည္း သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ဘာသာေရးယုံႀကည္မႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ၊ ဘာသာေရးက ေပးထားတဲ့၀န္ထုပ္၀န္ပုိးေတြ၊ ဘာသာေရးက သတ္မွတ္ထားတဲ့ Dos and Don'ts ေတြ လုိက္နာလုပ္ေဆာင္ႀကရတာမွာေတာ့ လူတုိင္း တူရပါတယ္။ ဘာသာေရးကုိ လုံးလုံး စိတ္မ၀င္စားဘူး ဆုိတဲ့သူေတြေတာင္ ဒီကိစၥေတြကေန ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရႀကပါဘူး။ ဘာသာေရးကေပးတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာကုိသာ လူေစ့လူငွ မရရင္ရွိရမယ္၊ အဲဒီက ထြက္လာတဲ့ side effect ကုိေတာ့ ထပ္တူညီမွ်ပဲ ခံစားႀကရပါတယ္။ ဘာသာတစ္ခုကုိ ကုိယ့္ဖက္ကပဲ ရုိရုိက်ိဳးက်ိဳးေပးဆပ္ေနရျပီး ကုိယ္အတြက္ ဘာမွ ျပန္မရတာေလာက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းတာ မရွိပါဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ ။အဆုိးေတြကုိ ေထာက္ျပေနရျခင္းဟာ ေနာင္ကုိ ေကာင္းလာေအာင္ ျပင္စရာရွိရင္ ျပင္ခြင့္ရဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ တစ္ဦးခ်င္းမွာ တကယ္တမ္း ေကာင္းမေကာင္း မသိရဘဲ ကုိယ့္ျပည္မွာ သာသနာ ေရာင္၀ါထြန္းတဲ့အေႀကာင္းေတြ မစားရ၀ခမန္း ေျပာေနလုိ႔ သိပ္အႀကိဳးထူးမွာ မဟုတ္လုိ႔ပါ။)

အဲဒီအရာေတြ အားလုံးကုိ ေရွာင္လြဲဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဘာသာတစ္ခုရဲ႕ အေျခခံအုဌ္ျမစ္ကုိ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ေလ့လာသိမွတ္ဖုိ႔ လုိလာပါျပီ။ အေျခခံကုိ သိထားျပီးတဲ့အခါ အျပင္ေလာကမွာ ျပဳမူက်င့္သုံးေနတဲ့အရာေတြနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာတရားက ေျပာတဲ့အႏွစ္အသားကုိ ခြဲျခားသိျမင္၊ အမ်ားနဲ႔လည္း ႏွီးေႏွာတုိင္ပင္ျပီး မိမိကုိယ္တုိင္နဲ႔ မိမိနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အမွန္နဲ႔အနီးစပ္ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာနုိင္မွာပါ။

ဘာသာတရားတစ္ခုဟာ နားမလည္ေသာသူတုိ႔အတြက္ ဘာသာေရးက လူကုိ စုပ္ယူတာ ခံရျပီး အႏွစ္အသားကုိ သိရွိနားလည္သူအဖုိ႔ေတာ့ လူကပဲ သူကေပးတဲ့အမွန္တရားကုိ ခူးယူစားသုံးခြင့္ရတ့ဲအရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အုဌ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္အျဖစ္ ထည့္၀င္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ကုိ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သယံ၀သီ