“သင့္အခန္းမွ
ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား
ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္ရလုိလ်င္
သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ”
ျပင္ပေလာကသည္ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ရကား ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ သာယာဖြယ္္လည္း မဟုတ္၊ ညစ္ျငဴးဖြယ္လည္း မဟုတ္။ အရာ၀တၳဳတုိ႕သည္ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္တည္လာျပီး သဘာ၀အတုိင္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႀကသည္၊ ထုိအရာသည္ ဆင္းရဲသည္လည္း မဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္း မဟုတ္။ လုိအပ္စရာ၊ မလုိအပ္စရာ အေရာင္စုံ၊ ကာလာစုံ အာရုံမ်ား ေလာကတြင္ ရွိသည္၊ ထုိအရာသည္ လွပသည္လည္း မဟုတ္၊ အက်ည္းတန္သည္လည္း မဟုတ္။ ေလာကအေပၚ “အျမင္ မႀကည္မလင္” ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ “မသိမႈေႀကာင့္ အျမင္ေ၀၀ါး” ေနသူမ်ား၊ “ေလာဘေဇာနဲ႔ မ်က္လုံးစုံကန္း”ႀကသူမ်ား၊ ျဖဴေသာအရာကုိ အမည္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္စရာမဟုတ္သည္ကုိ ေဒါသထြက္စရာ၊ ကုိယ္မပုိင္ဆုိင္ေသာအရာကုိ ကုိယ္ပုိင္အရာ၊ အေႀကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကို အက်ိဳးႏွင့္အေႀကာင္း၊ အမွားကုိ အမွန္၊ ဆင္းရဲကုိ ခ်မ္းသာအစစ္စေသာအားျဖင့္ ေလာကအျမင္ ပုံမွန္မွ ေသြဖယ္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ ထုိအျမင္ေသြဖယ္မႈက တြန္းပုိ႕သျဖင့္ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္အမူအရာမ်ားပါ မူမမွန္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ားရွိရုံသက္သက္မွ်ျဖင့္ ျပင္ပေလာကသည္ ေမွာင္သည္လည္း မဟုတ္၊ လင္းသည္လည္း မဟုတ္။
ေလာကတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေမြးဖြားလာကတည္းက ေႀကာင္းက်ိဳးယုတၱိ၊ ေလာကသေဘာတရား၊ အမွားႏွင့္ အမွန္စသည္္ကုိ စဥ္းစားေ၀ဘန္နုိင္ေသာ အသိဥာဏ္ ပါမလာ။ သုိ႕ေသာ္ လူတုိင္းပင္ ေမြးကင္းစမွ စကာ မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ အေတြးဟူေသာ ဒြါရေျခာက္ပါး အသီးသီး ပါလာႀကသည္။ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕သည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ေလာကအာရုံကုိ ရယူခံစားသည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္သာ အသက္ရွင္မႈကုိ တည္တံ့ေအာင္ အားထုတ္သည္။ လူသည္ ဒြါရေျခာက္ပါးသာ ေမြးရာပါ ပါခဲ့ျပီး အသိဥာဏ္ကား ပါမလာေသာေႀကာင့္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕ခံစား၊ အသက္ရွည္တည္တဲ့ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ မိမိအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအတြက္ နစ္နာ၊ မနစ္နာ၊ အက်ိဳးယုတ္မယုတ္ စသည္ကုိ သတိမထား မစဥ္းစားမူဘဲ မိမိဒြါရ အလုိျပည့္မႈ တစ္ခုအတြက္သာ စဥ္းစားျပဳမူေႀကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားလုံးအတြက္ ဒုကၡကုိပြားေစမည့္္ ေလာကအာရုံတုိ႕ကုိပါ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။
ေမြးဖြားလာကတည္းက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေ၀ဘန္ပုိင္းျခားစရာ အသိဥာဏ္ပါမလာခဲ့ေသာ လူသားသည္ တရားမတရား အဓိကမထားေသာ အာရုံေျခာက္ပါးကို ဒြါရေျခာက္ပါးျဖင့္ စုပ္ယူခံစားသည္၊ ထုိခံစားမႈအရသာကုိ သိမ္းယူမွတ္သားသည္၊ ထုိခံစားခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ ထပ္တူအာရုံကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ စုပ္ယူခံစားဖုိ႕ရန္ ဒြါရေျခာက္ပါးကုိ အရံသင့္ ငံ့လင့္ေနေစသည္။ အာရုံမ်ား ထပ္မံရရွိရန္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အားျဖင့္ အဖန္ဖန္အားထုတ္သည္၊ ထုိအားထုတ္မႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အမူအရာမ်ားကုိလည္း မသိစိတ္က မွတ္သားထားသည္၊ ဒြါရေျခာက္ပါးမွ တစ္ဆင့္ အာရုံကုိ ရရွိေသာအခါ ထပ္မံခံစားျပန္ကာ ထပ္မံ၍သာ ငံ့လင့္ေနျပန္သည္၊ ဤသုိ႕ျဖင့္ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္းတုိ႕ အထပ္ထပ္သံသရာလည္ကာ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာ၊ ဒြါရေျခာက္ပါး အားလုံးတုိ႕သည္လည္း တရားမတရားအဓိကမထားေသာ အာရုံခံစားမႈကုိ အေျခခံကာ မူမမွန္အေနအထားသုိ႕ ေရာက္ရေတာ့သည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုဟု မျမင္ဘဲ ခုိး၀ွက္ယူခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ရြံရွာဖြယ္ရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) အရွိတရားမဟုတ္ေသာအရာဟု ျမင္သည္၊ ပုံမွန္အသံတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အသံအျဖစ္သာ သေဘာမထား ေလာဘတက္ခ်င္စရာ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာ (သုိ႔) ေမာဟျဖစ္ခ်င္စရာဟု ႀကားသည္၊ ေလာကသဘာ၀က်ိဳးေႀကာင္းယုတၱိႏွင့္ မဆီေလွ်ာ္၊ ေကာင္းက်ိဳးကုိလည္း မျဖစ္ေပၚေစေသာတရားကုိ အမွန္တရားဟု လက္ကုိင္ျပဳသည္။ ထုိမွတစ္ပါး ကုိယ္အမူအရာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာတုိ႕အားျဖင့္လည္းေကာင္း ကာမတဏွာေခၚ အာရုံငါးပါးကုိ အမွားမွားအယြင္းယြင္း သုံးစြဲလုိျခင္း၊ ရူပတဏွာေခၚ ရုပ္အစုအာရုံကုိ သာယာျခင္းႏွင့္ အရူပတဏွာေခၚ ရုပ္မဲ့ေလာကအေပၚ သာယာဆာေလာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ အေျခခံေသာ မူမမွန္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိ၊ အေတြးအႀကံမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိအခါ ထုိသူ၏ ရုပ္အစုသည္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း၊ အမွတ္သညာတုိ႕သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္အစုႏွင့္ အေတြးအႀကံစသည္တုိ႕သည္လည္းေကာင္း အကန္းဘ၀သုိ႕ လုံးလုံး ေရာက္ေလေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ကံသုံးပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး၊ အမွတ္သညာ၊ ၀ါသနာဗီဇ၊ ေလာကအျမင္၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈစသည္တုိ႕၌ မူမမွန္အေနအထားမ်ား စြဲကပ္ေနျခင္းသည္ မ်က္ကန္းခႏၶာအစု (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ျမင္ရေသာ ေလာကသည္ တကယ့္ေလာကမဟုတ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ခံစားေသာ အရသာသည္ တကယ့္အရသာစစ္ မျဖစ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ထြန္းျငွိေသာ အလင္းသည္ တကယ့္အလင္း မမည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား အျမင္ႀကည္ႀကည္လင္လင္ မျမင္ရႏုိင္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုအား လမ္းျပေပး၍ မရ၊ ပုိမုိဆုိးရြားသည္မွာ ေလာကသည္ မ်က္ကန္းတုိ႕ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနရကား မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ မျမင္စမ္းစမ္း သြားရင္းလာရင္း တြန္းတုိက္မိသည္၊ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု ထိခုိက္မိသည္၊ မလုိေဒါသ လုိေလာဘမ်ား ျဖစ္ကာ နုိင္ထက္စီးနင္း ျပဳသည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားအႀကား အေႀကာက္တရားႏွင့္ အေမွ်ာ္တရားမ်ား ထြန္းကားသည္၊ သုိ႕မဟုတ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မ်က္ကန္းေလာကကုိ စိတ္ကုန္လက္ကုန္ျဖစ္သူမ်ား အျခားေသာ မ်က္ကန္းတုိ႔မွ ေ၀းရာ အရပ္သုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ကာ မ်က္ကန္းဧကစာ က်င့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တဏွာသုံးပါးမွ လြတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာအက်င့္ျမတ္ ရွစ္ပါးကုိ မႀကားသိ၊ မပြားမ်ားရေသးသမွ် မ်က္ကန္းနိဗၺာန္ျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕သာယာႀကရသည္။
“ေလာကသည္ ကန္း၏”၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ ေဗာဓိဥာဏ္အလင္းကုိ စတင္ေတြ႕ရွိေတာ္မူျပီးစ၊ ထုိဥာဏ္အလင္းအား လူအမ်ားအား မွ်ေ၀ရန္ စတင္ ႀကံစည္စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ ေလာက ကန္းျခင္းသည္ သဘာ၀ေလာက၏ မ်က္မျမင္ျဖစ္ျခင္းကုိ မဆုိလုိ၊ သင္၏ ဒြါရအခန္းျပတင္းမ်ား ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ျငိကပ္ေနျခင္းကုိသာ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္လုိလ်င္ သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ။ ။
(ဘာသာေရးမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္အတြက္ ဒီေန႔ပဲ ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္)
ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား
ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္ရလုိလ်င္
သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ”
ျပင္ပေလာကသည္ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ရကား ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ သာယာဖြယ္္လည္း မဟုတ္၊ ညစ္ျငဴးဖြယ္လည္း မဟုတ္။ အရာ၀တၳဳတုိ႕သည္ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္တည္လာျပီး သဘာ၀အတုိင္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႀကသည္၊ ထုိအရာသည္ ဆင္းရဲသည္လည္း မဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္း မဟုတ္။ လုိအပ္စရာ၊ မလုိအပ္စရာ အေရာင္စုံ၊ ကာလာစုံ အာရုံမ်ား ေလာကတြင္ ရွိသည္၊ ထုိအရာသည္ လွပသည္လည္း မဟုတ္၊ အက်ည္းတန္သည္လည္း မဟုတ္။ ေလာကအေပၚ “အျမင္ မႀကည္မလင္” ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ “မသိမႈေႀကာင့္ အျမင္ေ၀၀ါး” ေနသူမ်ား၊ “ေလာဘေဇာနဲ႔ မ်က္လုံးစုံကန္း”ႀကသူမ်ား၊ ျဖဴေသာအရာကုိ အမည္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္စရာမဟုတ္သည္ကုိ ေဒါသထြက္စရာ၊ ကုိယ္မပုိင္ဆုိင္ေသာအရာကုိ ကုိယ္ပုိင္အရာ၊ အေႀကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကို အက်ိဳးႏွင့္အေႀကာင္း၊ အမွားကုိ အမွန္၊ ဆင္းရဲကုိ ခ်မ္းသာအစစ္စေသာအားျဖင့္ ေလာကအျမင္ ပုံမွန္မွ ေသြဖယ္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ ထုိအျမင္ေသြဖယ္မႈက တြန္းပုိ႕သျဖင့္ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္အမူအရာမ်ားပါ မူမမွန္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ားရွိရုံသက္သက္မွ်ျဖင့္ ျပင္ပေလာကသည္ ေမွာင္သည္လည္း မဟုတ္၊ လင္းသည္လည္း မဟုတ္။
ေလာကတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေမြးဖြားလာကတည္းက ေႀကာင္းက်ိဳးယုတၱိ၊ ေလာကသေဘာတရား၊ အမွားႏွင့္ အမွန္စသည္္ကုိ စဥ္းစားေ၀ဘန္နုိင္ေသာ အသိဥာဏ္ ပါမလာ။ သုိ႕ေသာ္ လူတုိင္းပင္ ေမြးကင္းစမွ စကာ မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ အေတြးဟူေသာ ဒြါရေျခာက္ပါး အသီးသီး ပါလာႀကသည္။ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕သည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ေလာကအာရုံကုိ ရယူခံစားသည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္သာ အသက္ရွင္မႈကုိ တည္တံ့ေအာင္ အားထုတ္သည္။ လူသည္ ဒြါရေျခာက္ပါးသာ ေမြးရာပါ ပါခဲ့ျပီး အသိဥာဏ္ကား ပါမလာေသာေႀကာင့္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕ခံစား၊ အသက္ရွည္တည္တဲ့ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ မိမိအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအတြက္ နစ္နာ၊ မနစ္နာ၊ အက်ိဳးယုတ္မယုတ္ စသည္ကုိ သတိမထား မစဥ္းစားမူဘဲ မိမိဒြါရ အလုိျပည့္မႈ တစ္ခုအတြက္သာ စဥ္းစားျပဳမူေႀကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားလုံးအတြက္ ဒုကၡကုိပြားေစမည့္္ ေလာကအာရုံတုိ႕ကုိပါ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။
ေမြးဖြားလာကတည္းက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေ၀ဘန္ပုိင္းျခားစရာ အသိဥာဏ္ပါမလာခဲ့ေသာ လူသားသည္ တရားမတရား အဓိကမထားေသာ အာရုံေျခာက္ပါးကို ဒြါရေျခာက္ပါးျဖင့္ စုပ္ယူခံစားသည္၊ ထုိခံစားမႈအရသာကုိ သိမ္းယူမွတ္သားသည္၊ ထုိခံစားခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ ထပ္တူအာရုံကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ စုပ္ယူခံစားဖုိ႕ရန္ ဒြါရေျခာက္ပါးကုိ အရံသင့္ ငံ့လင့္ေနေစသည္။ အာရုံမ်ား ထပ္မံရရွိရန္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အားျဖင့္ အဖန္ဖန္အားထုတ္သည္၊ ထုိအားထုတ္မႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အမူအရာမ်ားကုိလည္း မသိစိတ္က မွတ္သားထားသည္၊ ဒြါရေျခာက္ပါးမွ တစ္ဆင့္ အာရုံကုိ ရရွိေသာအခါ ထပ္မံခံစားျပန္ကာ ထပ္မံ၍သာ ငံ့လင့္ေနျပန္သည္၊ ဤသုိ႕ျဖင့္ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္းတုိ႕ အထပ္ထပ္သံသရာလည္ကာ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာ၊ ဒြါရေျခာက္ပါး အားလုံးတုိ႕သည္လည္း တရားမတရားအဓိကမထားေသာ အာရုံခံစားမႈကုိ အေျခခံကာ မူမမွန္အေနအထားသုိ႕ ေရာက္ရေတာ့သည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုဟု မျမင္ဘဲ ခုိး၀ွက္ယူခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ရြံရွာဖြယ္ရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) အရွိတရားမဟုတ္ေသာအရာဟု ျမင္သည္၊ ပုံမွန္အသံတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အသံအျဖစ္သာ သေဘာမထား ေလာဘတက္ခ်င္စရာ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာ (သုိ႔) ေမာဟျဖစ္ခ်င္စရာဟု ႀကားသည္၊ ေလာကသဘာ၀က်ိဳးေႀကာင္းယုတၱိႏွင့္ မဆီေလွ်ာ္၊ ေကာင္းက်ိဳးကုိလည္း မျဖစ္ေပၚေစေသာတရားကုိ အမွန္တရားဟု လက္ကုိင္ျပဳသည္။ ထုိမွတစ္ပါး ကုိယ္အမူအရာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာတုိ႕အားျဖင့္လည္းေကာင္း ကာမတဏွာေခၚ အာရုံငါးပါးကုိ အမွားမွားအယြင္းယြင္း သုံးစြဲလုိျခင္း၊ ရူပတဏွာေခၚ ရုပ္အစုအာရုံကုိ သာယာျခင္းႏွင့္ အရူပတဏွာေခၚ ရုပ္မဲ့ေလာကအေပၚ သာယာဆာေလာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ အေျခခံေသာ မူမမွန္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိ၊ အေတြးအႀကံမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိအခါ ထုိသူ၏ ရုပ္အစုသည္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း၊ အမွတ္သညာတုိ႕သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္အစုႏွင့္ အေတြးအႀကံစသည္တုိ႕သည္လည္းေကာင္း အကန္းဘ၀သုိ႕ လုံးလုံး ေရာက္ေလေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ကံသုံးပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး၊ အမွတ္သညာ၊ ၀ါသနာဗီဇ၊ ေလာကအျမင္၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈစသည္တုိ႕၌ မူမမွန္အေနအထားမ်ား စြဲကပ္ေနျခင္းသည္ မ်က္ကန္းခႏၶာအစု (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ျမင္ရေသာ ေလာကသည္ တကယ့္ေလာကမဟုတ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ခံစားေသာ အရသာသည္ တကယ့္အရသာစစ္ မျဖစ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ထြန္းျငွိေသာ အလင္းသည္ တကယ့္အလင္း မမည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား အျမင္ႀကည္ႀကည္လင္လင္ မျမင္ရႏုိင္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုအား လမ္းျပေပး၍ မရ၊ ပုိမုိဆုိးရြားသည္မွာ ေလာကသည္ မ်က္ကန္းတုိ႕ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနရကား မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ မျမင္စမ္းစမ္း သြားရင္းလာရင္း တြန္းတုိက္မိသည္၊ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု ထိခုိက္မိသည္၊ မလုိေဒါသ လုိေလာဘမ်ား ျဖစ္ကာ နုိင္ထက္စီးနင္း ျပဳသည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားအႀကား အေႀကာက္တရားႏွင့္ အေမွ်ာ္တရားမ်ား ထြန္းကားသည္၊ သုိ႕မဟုတ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မ်က္ကန္းေလာကကုိ စိတ္ကုန္လက္ကုန္ျဖစ္သူမ်ား အျခားေသာ မ်က္ကန္းတုိ႔မွ ေ၀းရာ အရပ္သုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ကာ မ်က္ကန္းဧကစာ က်င့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တဏွာသုံးပါးမွ လြတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာအက်င့္ျမတ္ ရွစ္ပါးကုိ မႀကားသိ၊ မပြားမ်ားရေသးသမွ် မ်က္ကန္းနိဗၺာန္ျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕သာယာႀကရသည္။
“ေလာကသည္ ကန္း၏”၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ ေဗာဓိဥာဏ္အလင္းကုိ စတင္ေတြ႕ရွိေတာ္မူျပီးစ၊ ထုိဥာဏ္အလင္းအား လူအမ်ားအား မွ်ေ၀ရန္ စတင္ ႀကံစည္စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ ေလာက ကန္းျခင္းသည္ သဘာ၀ေလာက၏ မ်က္မျမင္ျဖစ္ျခင္းကုိ မဆုိလုိ၊ သင္၏ ဒြါရအခန္းျပတင္းမ်ား ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ျငိကပ္ေနျခင္းကုိသာ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္လုိလ်င္ သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ။ ။
(ဘာသာေရးမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္အတြက္ ဒီေန႔ပဲ ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္)
